woensdag 1 juni Hastière - Matagne-la-Petite

Eigenlijk zou je over een dag als vandaag niet willen schrijven, een echte off day, maar het is beter dat ik hem van me af schrijf dus toch.

Om half 9 van start na een goed ontbijt, moeten over de brug en na 150 meter een bospad in die hebben hier  vaak een naam, maar konden hem niet vinden, gevraagd en ook de mensen wisten niet waar we het over hadden, maar als we naar Spanje gingen gewoon de weg aflopen, wij op de kaart gekeken en ja hoor bij Hermeton-sur-Meuse kwamen we dan weer op de route, dat is altijd al even zoeken, maar na wat vragen hadden we hem gevonden.

Nu bleek dat de route daar een haakse bocht maakte en wij de verkeerde kant in, bij Inzémont aangekomen, bijna weer in Hastière, komen we er achter, terug via de weg maar uiteindelijk weer in Hermeton-sur-Meuse,
kwart voor 12, koffie gedronken Leo hevig de pest in, we hadden vandaag al een lange rit te gaan en nu na  3 uur pas 6,km van de route gedaan, maar oké we zitten op de goede route, een smal pad langs de Sentier de l"Hermeton, het was in het begin een leuke route een smal pad maar waar het steil werd hadden ze touwen gespannen om je omhoog en omlaag te begeleiden, prachtig veel mooie vlinders en vogels, maar toen een boom over het pad, toen een 2 bomen,  toen een kruin enz. uiteindelijk konden we ook niet meer terug en werd het een surcvailvel, hoe lang zou dit nog duren , het janken stond nader als het lachen, het hele pad alleen maar bomen, dit traject van de route zou 11 km duren. Over bomen, rugzakken af aangeven weer 10 meter en zo verder, steeds hoger om de bomen heen, Leo z'n kracht in z'n been kwijt, rugzakken af, ik de mijne rugzak weer een stuk verder gebracht, weer terug om Leo te halen, kon ik zijn rugzak dragen, ik denk al met al zo 3 km door geworsteld, op een gegeven moment hoorde we kinderen spelen wij op het geluid af, en moesten weernaar beneden, maar dan moesten we ook door de kruinen van de bomen kruipen, uiteindelijk kwamen we bij de kinderen aan,het was een school klas met onderwijzers en zij spraken Hollands, die wilden naar de Maas lopen maar stuiten op deze versperring, of het te doen was, nou levengevaarlijk.
Ik m'n rugzak afgedaan en terug om Leo te halen, die was toch ook weer op weg gegaan, met z'n rugzak, zijn we bijna bij elkaar valt z'n bril af, met pijn en moeite toch weer over die bomen geklommen helpen bril zoeken,(bruine bril,bruine ondergrond), gevonden en weer opweg.

Uiteindelijk uit de grootste versperringen vandaan, eerst even een broodje gegeten, inmiddels half 3 en nog zeker 7 km te gaan tot eerst volgende dorp. het verder pad bleef bezaaid met bomen maar vaak konden we erom heen lopen, of over heen stappen cq klimmen met rugzak op.

Om 4 uur weer in de bewoonde wereld, tenminste een huis , met een bankje, eerst even een appeltje gegeten, en de mevrouw die hier woonde zei, dat dit de schade was van de sneeuw vanafgelopen winter, maar omdat er zoveel particulier terrein was het opruimen moeilijker, de weg was eigenlijk gespert, dait wisten wij niet.
Wij hadden inmiddels besloten niet tot Doische door te lopen maar te kijken of er in Soulme een slaapplaats was, deze mevrouw zei dat er een boer was die kamer verhuurde, om kwart voor 5 in Soulme, de boer opgezocht en we konden slapen op de koegang, of boven de stal in het hooi. dit was ons te dol, maar toch wel aan het eind van onze krachten, Leo had inmiddels wel een tel. nr. van een tourist info, gebeld en als we voor 6 uur in Doische zouden zijn, wilde zij ons wel naar een gite brengen, maar Doische was nog 10 km lopen dat redden we toch nooit.

Wij mensen in Soulme aan gesproken, driftig overlegd, een matras ? eten was niet nodig we hadden nog broodjes in de tas. Wil iemand, ons anders naar Doische brengen, hoe  rijden? een paar minuten, dat kon, dus een meneer heeft ons naar Doische gebracht naar de tourist info, de gite was nog ongeveer 8 km verder, wel langs de route maar bij een ander punt. De mevrouw moest tot 6 uur het office open houden, en kon ons daarna wegbrengen.

In de gite was alles om te koken, dus wij even naar de supermarkt, eten gehaald, heel simpel opgebakken ui met tomaat en brood, want het lampje was echt uit. De gite ziet er goed uit simple schone bedden, geen douche maar een wastafel, met lekker heet water, het maakte niet meer uit als we maar konden uitrusten, we zitten onder de blauwe plekken, schrammen, en hopen dit niet meer mee te maken, voorlopig houden we het bos even voor gezien, en gaan over de weg, al hoe wel, voor morgen gaat dat wel, we lopen ongeveer 10 km en hebben al een hotel besproken, want ook dat is moeilijk vanweg de Hemelvaart, maar de kaart er na is helemaal groen, maar er loopt  wel een weg door het bos, dus als de benen nog niet willen nemen we de weg.

Uiteindelijk hebben we van punt 40 tot unt 52 gesmokkeld, ongeveer 20 loop km, maar dat moeten ze ons maar vergeven, en tenslotte 3x is scheepsrecht, zondag, dinsdag en vandaag, dus hebben we tochten met dit soort capriolen verder niet meer, hopen we maar.  
groetjes van ons beiden.